λογοτεχνικό κείμενο σχετικό με το προηγούμενο βίντεο

Όλοι λένε ότι ζούμε πλέον στην εποχή της μαζικότητας και της ευημερίας. Τα αστικά κέντρα γίνονται όλο και μεγαλύτερα και οι άνθρωποι συνωστίζονται όλο και περισσότερο για να απολαύσουν τα πλούσια αγαθά. Μιλάνε για περισσότερους ανθρώπους, περισσότερες επιλογές, περισσότερες δυνατότητες, περισσότερες παρέες, περισσότερες φιλίες, περισσότερη ευτυχία. Πράγματι οι άνθρωποι νομίζω πως άλλαξαν τρόπο δράσης, άλλαξαν τρόπο ζωής, άλλαξαν τρόπο σκέψης. Χθες κάποιος μου είπε πως αισθάνεται πιο μόνος από ποτέ. Μου είπε πως δεν είναι ο μόνος είναι πολλοί. Το νοιώθει λέει… Το αισθάνεται… Το βλέπει από τον τρόπο που αυτοί περπατάνε. Δεν τους κοιτάζει στα μάτια. Δεν τολμάει. Έμαθε να κοιτάζει πάντα χαμηλά. Να παρατηρεί από εκεί τη ζωή που ο ό ίδιος δε συμμετέχει. Έμαθε να ζει χαμηλά. Ο ρυθμός που περπατάνε λέει τα λέει όλα. «Είναι όλοι μόνοι. Είμαστε όλοι μόνοι… απλά εγώ το ξέρω…» μου ψιθύρισε κρυφά. Μπερδεύτηκα… Τελικά η μοναξιά εξαλείφεται ή γίνεται σιγά σιγά η πιο επικίνδυνη απειλή; Πέγκυ